W 1829 roku Louis Braille wynalazł nowy system zwany „pismem nocnym”, który składał się z 6 kropek na literę i był używany do czytania lub pisania w nocy, lub w ciemnych miejscach. System ten stał się później znany jako alfabet Braille’a.
Wypukła grafika dla niewidomych do nauki została po raz pierwszy zaproponowana w 1854 roku. Uważano, że może to być atrakcyjny sposób nauki dla niewidomych dzieci. Zastosowanie tych grafik nie ogranicza się tylko do nauczania niewidomych dzieci, ale także dla osób niedowidzących lub słabo widzących.
Wypukła grafika dla niewidomych pozwala odczuwać litery, ale również obrazki na papierze w podobny sposób, jak gdyby stawały się one bardziej rzeczywiste i ułatwiały wyobrażanie kształtu. Dzięki temu dzieci lepiej rozumieją, wyobrażają sobie oraz zapamiętują, w porównaniu z innymi metodami stosowanymi obecnie, takimi jak czytniki brajlowskie lub książki audio.
Wypukła grafika dla niewidomych przekazuje idee w sposób bardziej zapadający w pamięć niż same słowa. Dzieje się tak dlatego, że inne części naszego mózgu przetwarzają informacje wizualne niż werbalne. Do przetwarzania obrazów mamy więcej neuronów niż do przetwarzania języka, dlatego jesteśmy w stanie lepiej to zapamiętać, niż to, co słyszymy lub czytamy.
Mogą one szybko i sprawnie przekazywać złożone informacje. Oprócz tego, że obrazy są łatwe do zrozumienia, można je wykorzystać do pokazania związków między pojęciami, które byłyby trudne lub niemożliwe do opisania za pomocą samych słów.
